Tercer i últim volum de les memòries lliures i impertinents d’un dels filòsofs i educadors més influents de Catalunya En els dos primers volums de les seves memòries, el filòsof i pedagog Octavi Fullat s’ha revelat per a molts lectors com un dels intel·lectuals de referència del segle XX català. El seu estil, hereu de la profunda senzillesa d’Albert Camus, combina de manera inconfusible la memòria, l’assaig i la narració. Després de La meva llibertat i La meva veritat , (...) en aquest tercer i últim volum Octavi Fullat ens condueix pels secrets de l’art i la bellesa: l’emoció que pot despertar el cos d’una dona, la conversa a l’entorn d’un diàleg platònic acompanyat amb un bon vi francès o la rememoració d’una màgica nit africana. Per les pàgines d’aquest llibre hi transiten pensadors com Schopenhauer o Hegel, pintors com Van Gogh o Tintoretto, escriptors com Dante o Rilke, músics com Mozart o Beethoven i, com calia esperar, punyents al·lusions al nostre país i als seus polítics. Així, es tanca l’obra més personal d’un home que mai no ha buscat recer i que sempre ha viscut per la llibertat, per la veritat i per la bellesa. Compra La meva bellesa en E-book Web d'Octavi Fullat Octavi Fullat Nascut a Alforja (Baix Camp) el 1928, és doctor en Filosofia per la Universitat de Barcelona i catedràtic de Filosofia de l’Educació de la Universitat Autònoma de Barcelona des de 1986. Ha rebut diversos premis i, des de 1996, és membre numerari de l’Institut d’Estudis Catalans. Ha estat deixeble de Lévi-Strauss, Michel Foucault i Jean Wahl, i doctor honoris causa a Mèxic i Xile. Ha impartit cursos a diferents universitats d’Europa i Amèrica. Ha estat president del Consell Escolat de Catalunya i del Consell Superior d’Avaluació del Sistema Educatiu de Catalunya. És autor de nombrosos estudis sobre pedagogia, filosofia, ètica, antropologia i història, entre els quals destaquen, La moral atea de Albert Camus (1963), Marx y la religión (1974), Filosofías de la educación (1992), Política de la educación (1994), Antropología y Educación (1997), Els valors d’Occident (2001), El siglo postmoderno (1900-2001) (2002), L’autèntic origen dels europeus (2005), La meva llibertat (2006) i La meva veritat (2008), aquests dos últims publicats per Angle Editorial. (shrink)

Com este texto o autor procura uma resposta para a seguinte pergunta: "Que tipo de método poderá confirmar ou infirmar a hipótese segundo a qual o acto educativo é, no seu núcleo e na sua origem entitativa, confrontação violenta entre duas consciências?". Depois de esclarecer que esta hipótese inter-pretativa da educação tem em mira, não explicar ou descrever a realidade educacional na sua positividade, mas compreender o seu eidos ou essência constitutiva, o autor decide-se, na esteira de Husserl, Heidegger, Merleau-Ponty, (...) Duméry, Dufrenne, Levinas e Derrida, pelo método fenomenológico. Para efectuar a exploração filosófica que essa pergunta impõe, o método instituído por Husserl faculta, ao invés dos métodos positivistas e analíticos, uma visão global do fenómeno educativo numa intuição que se atinge depois de realizada uma redução eidética. Além disso, o método fenomenológico é entendido como o mais adequado para desvelar uma realidade cuja textura é tecida por relações intersubjectivas. Todo o texto desenvolve uma sequência argumentativa tendente a mostrar e a demonstrar quer a natureza, quer as potencialidades heurísticas do método fenomenológico aplicado à educação. Só este método poderá evidenciar a estrutura universal e necessária da educação: uma relação violenta entre duas consciências. /// Dans son texte l'auteur cherche une réponse pour la question suivante: "que type de méthode pourra confirmer ou infirmer l'hypothèse selon laquelle l'acte éducatif est en son centre et en son origine confrontation violente entre deux consciences"? Après avoir expliqué que cette hypothèse interprétative de l'éducation a en vue non d'expliquer on de décrire la réalité de l'éducation en sa positivité, mais de comprendre son eidos ou son essence constitutive, l'auteur se décide, dans le sillage de Husserl, Heidegger, Merleau-Ponty, Duméry, Dufrenne, Levinas et Derrida, pour le méthode phénoménologique. Pour effectuer l'enquête philosophique que cette question impose, la méthode instaurée par Husserl permet, au contraire des méthodes positivistes et analytiques, une vision globale du phénomène éducatif dans une intuition qu'on atteint après la réalisation de l'intuition eidétique. En autre, la méthode phénoménologique est entendue comme la plus adéquate pour révéler une réalité dont la texture est faite de relations intersubjectives. Tout le texte développe une argumentation suivie destinée à montrer et à démontrer la nature aussi bien que les potentialités heuristiques de la méthode phénoménologique appliquée à l'éducation. Seule cette méthode pourra mettre à jour la structure universelle et nécessaire de l'éducation: une relation violente entre deux consciences. /// The author of this text seeks the answer to the following question: "What kind of method can strenghten or weaken the thesis that the act of educating is at its core a violent confrontation between two consciences?" After clarifying the fact that this notion of education does not intend to explain or describe education as a positive reality but to understand its eidos as what constitutes its essence, the author decides to under the influence of Husserl, Heidegger, Merleau-Ponty, Duméry, Dufrenne, Levinas and Derrida, in favor of phenomenological method. Instead of following positivist and analytical methods, Husserl's approach allows for a global view of the phenomenon of education, which can be grasped after an eidetic reduction. This approach also permits of view of the phenomenon's inter subjective character. The argument wants to demonstrate the efficacious qualities of the method when applied to education. Only this method can show the universal and necessary nature of education: a violent relation between two consciences. (shrink)

El ser humano es esto - e.g. bazo y bioquímica del cerebro - y aquello - e.g. conocimientos físicos y sentimientos filantrópicos-. Pero el hombre no acaba en lo que es hoy y mañana, sino que a esto añade el "poderser", añade la capacidad de proyectar proyectándose. Esta capacidad anda ciertamente condicionada por la herencia biológica, por la psicología profunda y por la herencia cultural: tales condicionamientos no anulan, sin embargo, el que el hombre también sea lo que puede ser. (...) Vivimos inexorablemente en situación. Ésta con su realidad nos desazona y nos ponemos entonces a proyectar irrealidades. Lo que hay con lo que somos, hemos sido y vamos a ser de forma indefectible, nos causa insatisfacción. Uno puede instalarse en esta última de dos maneras: desesperadamente y también cínicamente. Resulta además posible vivir la insastifacción como trampolín que nos hace nacer la esperanza en lo que colma y todavía no tocamos. Valores. (shrink)

Purpose. The aim of this piece is to study the manifestations of humanistic pursuits in a literary fiction work. The main interest is related to the interpretation of those existential and sociocultural concepts that underlie the dystopian novel by Lois Lowry. The theoretical basis of the study is based on works on phenomenology and the theory of reader reception. The method of phenomenology is a descriptive method: the phenomena of consciousness cannot be reduced to limited cognitive forms, and therefore language (...) and means of description are important along with their ability to reveal consciousness through phenomena. Originality of the study lies in the investigation of the humanistic aspect of a dystopian society, depicted in the modern literary fiction. The main attention is focused on the phenomenological identification of existential ideas and their manifestation in the literary characters of the given work. The conclusions speak about the tendencies of humanization and dehumanization of a man and society in the context of philosophical, ethical and aesthetic issues, which are the most important and urgent problems of our time. The current study finds out that in the modern dystopian literature and philosophy, the main subject of attention is a human. This human is perceived and depicted as a phenomenon that cannot be grasped by the notions of intimation and essence. The human is a creature whose freedom presupposes a constant departure from nature and habitual reality to the realm of transcendent through the desire to comprehend his or her certain way of existence. (shrink)

A free ultrafilter $\mathcal{U}$ on $\omega$ is called a $T$-point if, for every countable group $G$ of permutations of $\omega$, there exists $U\in\mathcal{U}$ such that, for each $g\in G$, the set $\{x\in U:gx\ne x, gx\in U\}$ is finite. We show that each $P$-point and each $Q$-point in $\omega^*$ is a $T$-point, and, under CH, construct a $T$-point, which is neither a $P$-point, nor a $Q$-point. A question whether $T$-points exist in ZFC is open.

Bu çalışma, Rükneddin Ubeydullah b. Muhammed es-Semerkandî'nin (öl. 701/1301) "Risâle fî ḥaḳîḳati’l-‘âlemi’l-kebîr ve’s-ṣağîr/Büyük ve Küçük Âlemin Hakikati Hakkında Bir Risâle" adlı eserini tahkîk etmeyi, müellifin hayatı ve eserin içeriğini incelemeyi amaçlamaktadır. Rükneddin es-Semerkandî'nin müteahhir/geç dönem Mâtürîdî ve Hanefî âlimlerinden biri olduğu; kelâm, tasavvuf, tefsir, fıkıh usulü, hadis ve diğer alanlardaki eserleriyle İslâm medeniyeti tarihinde belirgin izler bıraktığı belirtilmelidir. Semerkandî'nin eserlerinde de görüldüğü gibi o, sûfî kelâmcılardan veya kelâmcı sûfîlerinden biridir. Üslubu, kelâm, tasavvuf ve - zaman zaman geniş anlamıyla - felsefe (...) ile karışık olan bir sentezdir. Bu da şaşırtıcı bir şey değildir. Zira Semerkandî, ilimlerin iç içe geçtiği ve kelâm ile tasavvufun felsefe boyasıyla boyandığı (Gazâlî (öl. 505/1111) ve Fahreddin er-Râzî (öl. 606/1210) sonrası) bir dönemde yaşamıştır. Elimizdeki risâlesi aracılığıyla, Rükneddin es-Semerkandî'nin kelâmcı ve mutasavvıf olmasının yanı sıra felsefeden de etkilendiğini görüyoruz. Zira insan ile büyük âlem arasındaki benzetme veya insan ve âlem arasında bir bağ kurma meselesi, kökleri eski felsefelere dayanan eski bir bakış açısıdır; daha sonra İslâm felsefesi ve İslâm düşüncesi bütünüyle bu felsefî perspektiften etkilenmiş ve insanı küçük bir âlem olarak görmüşlerdir. Rükneddin es-Semerkandî, insanı küçük bir âlem olarak veya kendi ifadesiyle büyük âlemin fihristi olarak gören Müslüman düşünürler veya âlimlerden biridir. Görünüşe göre, müellif bu konuya özel bir ilgi göstermiş ve bu nedenle bu konuda müstakil bir risâle yazmıştır. Söz konusu risâlesini, girişten sonra on iki kısa ve öz bölüm halinde kaleme almıştır. Müellif eserinde, büyük âlem ve küçük âlemin yaratılma amacına - ki bu risâlesini yazma hedefidir - değinmiştir. Ayrıca âlemlerin kısımları, dört kavram "duyu, akıl, kalp ve ruh" ve ruhun en yüce ve en erdemli olduğu, "Allah, Âdem'i kendi suretinde yarattı" hadisinin anlamı, insan ruhunun en üstün/erdemli varlık olduğu, bir mürebbî şeyhin/eğiten hocanın bilmesi gereken ilimler, eğiten hocası olmayan birinin ne yapması gerektiği gibi tasavvufî konuları ele almış; Allah'ın sıfatlarının kısımları, insan, cin ve melek gibi diğer kelamî konuları da işlemiştir. Müellif, risâlesinde konu bağlamında ayetleri ve hadisleri aktarma ve âlimlerin sözlerini nakletme yöntemini izleyerek kendi görüş veya ifadesini belirtmektedir. Müellif genellikle Cüneyd-i Bağdâdî (öl. 297/909) ve Hakîm et-Tirmizî (öl. 320/932) gibi sûfî âlimlerden alıntı yapar, bu da ilmî kaynaklarının - en azından ilgili risâlesi bağlamında - sûfî eserler ve âlimler olduğunu yansıtır. Bu çalışmanın önemi, söz konusu risâlenin ilk kez tahkîk ve incelenmesi yapılıp, risâlenin hâlâ kütüphanelerde el yazması olarak bulunmasında yatmaktadır. Araştırmamız neticesinde, Türkiye kütüphanelerinde bulunan toplam sekiz nüsha tespit edilmiştir. Şöyle ki, Bursa İnebey Yazma Eser Kütüphanesi, Ulucami 1674/2, vr. 17-25; Bursa İnebey Yazma Eser Kütüphanesi, Ulucami 1695/15, vr. 226-231; Süleymaniye Yazma Eser Kütüphanesi, Hekimoğlu Ali Paşa 933/16, vr. 108-111; Süleymaniye Yazma Eser Kütüphanesi, Esad Efendi 1695/14, vr. 84-86; Süleymaniye Yazma Eser Kütüphanesi, Hacı Beşir Ağa 387/6, vr. 121-131; Süleymaniye Yazma Eser Kütüphanesi, Laleli 168/4, vr. 87-92; Süleymaniye Yazma Eser Kütüphanesi, Muğlalı Hoca Mustafa Efendi 109/6, vr. 30-33 ve Süleymaniye Yazma Eser Kütüphanesi, Sütlüce Dergahı 117-4, vr. 94-99. Tarihsel olarak en eski ve müellifin ölüm tarihine en yakın olanı (Bursa/ Ulucami 1674/2) ana nüsha olarak tayin edildi; ayrıca iki nüsha ana nüshayla karşılaştırılarak/mukayese edilerek incelenmiştir. (shrink)